Woensdag 9 januari, vroeg in de koude ochtend spreken we af aan de thuisbasis in Merksem van Ronny Geerinck, algemeen directeur van Snow College. Spannend, om op reis vertrekken met 6 mensen die elkaar nog nooit eerder gezien hebben. Na een vlugge kennismakingsronde laden we al ons materiaal in het busje en vetrekken we richting Oostenrijk, Kaprun. Hopelijk geraken we er, want als we de media mogen geloven is zowat heel Oostenrijk van de buitenwereld afgesloten en is het er levensgevaarlijk. Dat denkt trouwens ook zowat heel men familie en vrienden, het was precies alsof ik op oorlogsmissie vertrok en nooit meer zou terugkomen. De groep blijkt zeer gevarieerd te zijn, van 28 tot 72 jaar. 1 ding is onmiddellijk duidelijk, we delen allen dezelfde passie voor skiën en zijn stuk voor stuk gebeten door avontuur en reizen, de groepssfeer zit onmiddellijk goed!
Het gaat beginnen!
We rijden heel vlot tot Oostenrijk, waar we meteen ondergedompeld worden in het prachtige winterwonderland met meters verse sneeuw en dwarrelende vlokjes. Maar hierbij ook meteen ons eerste grote uitdaging voor het weekend! Op een hellende weg kunnen de winterbanden het niet meer alleen aan en zijn we genoodzaakt om de sneeuwkettingen boven te halen. Held van de dag Ronny helpt ook nog eens een paar hulpeloze Nederlandse dames uit de nood en we kunnen na een uurtje trekken en duwen in de sneeuw onze weg verder zetten.
Aangekomen in Kaprun.
Rond 19h30 komen we toe in Kaprun waar we in een leuk familiehotelletje onze eerste avondmaaltijd samen verorberen. We installeren ons nadien in het appartement van Hotel Kaprun waar we Bart ontmoeten. Bart is een ongelofelijk gemotiveerde toffe gast die van zijn passie zijn beroep heeft gemaakt en het hele jaar door sneeuwfanaten veilig door de bergen gidst. Het gesprek van de avond is meteen duidelijk: de meters verse poedersneeuw en de risico’s die daarmee gepaard gaan. De situatie is uniek, het is jaren geleden dat er zoveel sneeuw gevallen is. Het lawinegevaar is in de meeste gebieden 4 of 5, extreem! In sommige gebieden is het openbaar leven bedreigd en zijn dorpen van de buitenwereld afgesloten. De media springt daar gretig op en doet het lijken alsof iedere vorm van skiën levensgevaarlijk en onmogelijk is. Niets is minder waar!
Alle skiliften in Kaprun zijn open en het openbare leven gaat er z’n gewone gangetje. Bart doet ons al dromen bij het vooruitzicht van diepsneeuw ervaring op de gewone pistes ‘s morgens in de vroegte, ideaal voor ons als beginners. We hoeven immers niet die risicovolle steile verre gebieden in de backcountry op te zoeken om aan onze poederstress te voldoen, we zullen het witte goud overal vinden waar we willen. Want risico’s zijn er natuurlijk wel. De grote hoeveelheden dumps die elkaar de voorbije 2 weken ononderbroken opgevolgd hebben, hebben ervoor gezorgd dat de verschillende sneeuwlagen zich moeilijk stabiel aan elkaar kunnen hechten hebben en zo onstabiel zijn dat zelfs spontane lawines ontstaan. Bart maakt ons duidelijk hoe belangrijk een goede voorbereiding en een goede portie flexibiliteit is. Deftig zoek-en reddingsmateriaal zoals een bieper, sonde en schop zijn een MUST. Kennis van het terrein en de weersomstandigheden van de dagen en nacht ervoor en dag zelf zijn even belangrijk. Ken je eigen beperkingen en die van je groep. En zoveel meer… Bij lawinegevaar 4 moeten we blijkbaar onder de boomgrens blijven en stukken vermijden die steiler zijn dan 35 graden. Ook moet je dan je volledige omgeving in rekening brengen, en niet alleen het stuk waar je gaat rijden. We leren dat we ook een backup plan moeten hebben voor als de omstandigheden anders zijn dan we gepland hadden. Deze extreme winterse omstandigheden beperken de opties dus wat, maar maken ze zeker niet onmogelijk! Integendeel, hoeveel keer in een jaar kan je ’s morgens in de vroegte een lekker diepsneeuw ervaring hebben, gewoon op de piste?:)
De eerste dag.
Donderdag 10 januari, wekker om 6h30. In dat lekker warm bed heb ik eventjes moeite om me voor de geest te halen waarom ik dit weeral doe. Er volgt een lekker ontbijtje van het mooie buffet in het hotel en we maken ons klaar voor de eerste freeride dag. Ik vind het best wel spannend. Ik heb pas laat leren skiën en ben bang dat men niveau ontoereikend zal zijn en dat ik de groep zal tegenhouden. Maar de immer optimistische 72-jarige Robert stelt me meteen gerust dat het deze 4 dagen vooral om het plezier draait en hij zelf ook niet de zotste freerider is. We vertrekken richting Zell am See en ontmoeten er Manu, onze Oostenrijkse gids die ons 3 dagen de kneepjes van het vak zal leren.
Meteen volle bak!
Na een kennismakingsrondje vliegen we er meteen in: de hele berg af op een zwarte piste met een 30-tal diepsneeuw, een ware aanslag voor de dijspieren, en op slag wakker! Eens terug boven leert Manu ons in een onaangeroerde sneeuwvlakte hoe we elkaar kunnen redden met een bieper, sonde en schop. We oefenen elk om beurt om een verstopte rugzak met bieper te zoeken, wat hilarisch taferelen oplevert in sneeuw waar je meer dan een meter in wegzakt. We lunchen in een authentieke refuge wat verstopt in het bos, ver weg van de drukte van het skitoerisme, heerlijk! Er weggeraken kan enkel met een sneeuwscooter waar we allen met een touw gaan achter hangen, grappig! In de namiddag beseffen we meteen hoe moeilijk de echte diepsneeuw ervaring is wanneer Manu ons een bos injaagt met heupdiepe sneeuw. Veel valpartijen, geprutst en gelach later sluiten we de eerste dag mooi af met een aperitief en lekker dinner.
De mooiste dag van het weekend.
Op vrijdag trekken we weer richting Zell am See, en het belooft de mooiste dag van het weekend te worden. De zonnestraaltjes doen de vers gevallen sneeuw prachtig mooi glinsteren en het wordt een super dag met perfecte afwisseling tussen wat techniektraining op de piste en vele leuke stukken off piste. We sluiten de skidag af met enkele Weis biertjes op de après ski en leren elkaar op slag een stuk beter kennen.
Hoogtepunt van de dag op zaterdag is het graven van een sneeuwprofiel. Daarbij graven we op een helling de sneeuw uit tot op de bodem en interpreteren we alle sneeuwlagen. Zo leren we hoe de sneeuw doorheen de tijd onder druk verandert van consistente en hoe goed de verschillende lagen aan elkaar gehecht zijn. Zo’n sneeuwprofiel kunnen graven en interpreteren is van essentieel belang om het lawinegevaar te kunnen inschatten en een onmisbare kennis voor iedere freerider! We graven onszelf ook eens in onder een metertje sneeuw en laten de vrienden eens ervaren met de sonde hoe een echte mens onder de sneeuw aanvoelt. We ervaren ook meteen eens wat het is om onder een lawine te liggen, schrikwekkend! Pas dan besef je hoe hulpeloos je bent en hoe uitzichtloos de situatie is wanneer je eronder ligt. Voorkomen is dus de boodschap.
Touren in Hinterglemm.
Zondag 13 januari, laatste voormiddag hard knallen. Vandaag gaan we op stap met Bart, onze Belgische gids. We trekken deze keer naar Hinterglemm. Reeds gepakt en gezakt om om 14h snel terug richting België te kunnen vertrekken staan we om 7h30 paraat aan de bus. Onderweg valt de sneeuw met pakken uit de lucht, wat gaat dat worden straks! Boven aan de lift geeft Bart ons eerst een les over oriëntatie en kaartlezen en onderstreept nog eens het belang van terreinkennis. Daarna duiken we de vers ondergesneeuwde pistes af en OOO hoe heerlijk is dat! Verse poedersneeuw ervaring, gewoon op de piste! In een stukje tussen 2 pistes door ervaar ik ook eens aan den lijve hoe het voelt om een ski kwijt te geraken onder een sneeuwpak van een meter. Na gelukkig slechts een kwartiertje zoeken besef ik nog maar eens het belang van deftig lawinemateriaal mee te hebben wanneer ik met de sonde men ski terug vind. Wat volgt is de leukste afdaling van het weekend en m’n leven!
Het zijn zotte dagen geweest, waar ik vooral geleerd heb dat de beste skiër diegene is die het meeste fun beleefd!
Bedankt Ronny en Snow College, voor de toporganisatie, Bedankt Manu en Bart voor het professionele gidsen.
Bedankt Petra, Ivo, Yuri en Robert voor het zeer aangename sportieve gezelschap.
Voor herhaling vatbaar!
Sportieve groeten,
Christophe Duchatelet
