Oké, zo’n dag als vandaag. Ik geloof dat ik nu alles heb meegemaakt.´s Ochtends verzamelen alle kinderen bij mijn naambordje in de sneeuw. Ik heb de kinderen die beginnen op kinderland met het leren remmen en vervolgens eindigen op de blauwe piste. Daarbij hebben ze ook in verschillende liften gezeten. De tellerlift, de gondel en de sessellift. Al met al een groepje waarmee je normaal gesproken veel bereikt.
”Juf , ik moet plassen!”
Ik werk deze week met iemand samen en heb gemiddeld 10 kinderen. Omdat het een groep is met veel vallen en opstaan is het fijn om een bezemwagen achter de groep aan de te hebben. Hoewel we dit af en toe afwisselen, heb ik wel zelf de eindverantwoordelijkheid gezien ik het Anwärter-diploma heb. Dat houdt ook in dat ik zorg voor genoeg oefeningen, veiligheid en het overzicht. Het is echter erg fijn om samen te staan met iemand die ook actief meedenkt en meedoet. Daar heb ik deze week geluk mee.
Vandaag waren alle kinderen in de ochtend op tijd. Dat was eigenlijk voor het eerst. Ik stond vooraan en de kinderen stonden in een rij achter mij. Ik wil weg skiën, maar word op mijn rug getikt. ´Juf!? Ik moet plassen’. Fijn…
Eindelijk kunnen we een paar minuten later vertrekken, moet er nóg een kind naar de wc. Ik loop mee en vraag aan het kind van 6 jaar. Heb je brettels om je broek? Antwoord: ´Nee.´ Mooi, ga maar zelf naar de wc. 2 minuten later: ‘Juf… Ik snap nu wat je bedoelt met brettels!’ Oke, daar gingen we. Skiklashesje uit, jas uit, bretels naar beneden, top! We konden weer gaan skiën na deze plasbeurt. Gelukkig was het een kleine boodschap, want waar ze naar de wc moeten is bij de skischool in de container. Mijn leidinggevende vind het altijd wonderbaarlijk hoeveel stank er uit zo’n kleintje komt. Hij komt ook het meest in die container en is er dan niet heel gelukkig mee, haha!
Een beetje ziekjes…
Eenmaal aan het skiën weet ik dat er een meisje bij zit in de groep die zich niet zo lekker voelt. Ze wilde persé naar de les, dus ik hield haar extra goed in de gaten. Haar papa zei dat ik moest bellen als het niet ging. Ze was verdacht rustig de hele afdaling naar beneden. Er kwam niet veel actie uit haar toen ze haar skies moest dragen naar de gondel. Ook toen ik haar skies overnam ging het lopen als Eggi Schneggie (slak). ´Gaat het echt goed?´ Was mijn vraag… Ze knikte ja. Oké.
Eenmaal boven in de gondel zeg ik tegen de kinderen voordat we uitstapten: ´Jongens! Handschoenen aan, brillen op en skies goed vasthouden´. We waren er helemaal klaar voor om die gondel uit te stappen, maar net voordat we willen uitstappen hoor ik het meisje naast mij zeggen die niet helemaal lekker was: ´Juf… IK MOET SPUGEN!´
Als een gek knal ik de kinderen de gondel uit, gaan de ski’s alle kanten op, gooi de twee ski’s die ik zelf had op de grond en ren ik met haar naar een prullenbak toe die daar gelukkig stond. NET op tijd.
Verhaal van de dag
De andere kinderen moesten van mij naar mijn collega lopen. Dat was voor hen hét verhaal van de dag. Ik heb de ouders gebeld, het arme kind naar het KinderRaum gebracht en tot slot mijn leidinggevende gebeld.
Werken bij de skischool is mijn mooiste ervaring ooit. Ik heb er geen seconde stress gemerkt van de skischool zelf, veel humor ervaren en dat allemaal terwijl je in een sprookjeswereld van sneeuw staat. Ervaringen als deze zorgen er alleen maar voor dat je mooie verhalen te vertellen hebt als je ´s avonds met een biertje in de apres-ski staat!
