Zodra de kinderen in staat zijn om te remmen en bochtjes te maken is het tijd voor de ‘grote berg’. Deze week heb ik een groep beginners die na anderhalve dag ploeteren op de kinderweide de verse sneeuw op de pistes mogen betreden. Hoewel de zwaarste tijd van de week achter de rug ligt, zijn de eerste blauwe pistes een hele uitdaging, zowel voor de kids als voor mij.
Met een groep van tien kinderen stap ik samen met mijn collega Lukas de gondel in. De skietjes liggen in een kar die door het liftpersoneel naar boven wordt begeleid. Zo’n vijf minuten later staan we boven aan de berg en begint de eerste (relatief stressvolle) uitdaging: de groep bij elkaar houden tussen de drukke menigte, weer voorzien van de juiste ski’s om ze vervolgens naar het begin van de blauwe piste te brengen en de ski’s aan te trekken (want zelfstandig gaat dat nog niet met hun spaghettibeentjes en kippenkracht).
Talenkennis op de proef
Als de kinderen eenmaal netjes in een rij staan geef ik ze allemaal een nummer en maak ik ze duidelijk dat ze in die volgorde blijven skiën om te voorkomen dat ze elkaar niet proberen in te halen en er onderling ruzie ontstaat wie vooraan skiet. Met drie Russische en één Turkse tussen zes Duitse kindjes is de communicatie niet met iedereen even optimaal en zie ik een aantal kids enigszins vragend naar me kijken. Ik besluit toch om verder te gaan en uit te vinden hoe ver mijn opgedane Russische talenkennis me tot dusver heeft gebracht.
Hoewel remmen op de kinderweide geen probleem is, blijkt de blauwe piste voor veel kinderen toch nog een hele prestatie om op tijd te remmen zonder tegen de medeleerling aan te skiën. Het komende half uur staat dus vooral in het teken van de ‘grote pizzapunt’, terug de berg oplopen en het omhoog helpen en uit elkaar halen van de kinders.
Even ontspannen… of toch niet?
De tweede helft van de blauwe piste blijft nog steeds een hele uitdaging, maar ik merk dat ik al iets meer kan ontspannen omdat de groep inmiddels beter op de berg kan reageren. Mijn haren gaan echter weer overeind staan als de Russiche Christian de rij uitvliegt en probeert in te halen. Ondanks dat je het als skileraar vooral gezellig moet maken in de les, zijn strikte regels onoverkomelijk. En die regels moeten van begin af aan duidelijk zijn, anders ondervind je daar de rest van de week heel veel problemen van. Nogmaals probeer ik met een streng afkeurend gezicht en een ‘net’ (lees: niet) duidelijk te maken dat het fout is wat hij doet. Hij lijkt de boodschap ergens te begrijpen en gaat zonder weerwoord terug mijn rij in, nu achteraan.
Moe maar voldaan
Waar een gemiddelde skïer een kleine vijftien minuten over doet, heb ik er bijna anderhalf uur over gedaan om voor het eerst de blauwe piste te skiën. De Turkse jongen Jon is uitgeput en ziet het even niet meer zitten om na de middagpauze weer omhoog te gaan. En ondanks dat ik veel opgeluchte gezichten zie zijn ze meeste kinderen vooral erg enthousiast en staan ze te springen om nog een rondje te skiën. Maar eerst is het tijd voor lunchpauze, mijn brandende bovenbenen van het pflug fahren omhoog te leggen en energie op te doen voor een volgende ronde op de ‘grote berg’.
