Wanneer de lessen op zondagochtend om 10:00 uur beginnen, gaan de ervaren kinderen direct de piste op. In mijn vorige blog konden jullie al lezen wat er allemaal vooraf gaat aan de eerste skiles van de week. Maar hoe begin je met een vierjarige die voor het eerst op ski’s staat?
Kinderweide
Samen met twee collega’s sta ik op de kinderweide. De kinderweide heeft een kleine helling en is zo’n vijftien meter lang. De kinderen staan allemaal netjes op een rij afwachtend te kijken naar wat komen gaat. Ik sta voor de groep zodat ik de kinderen goed in de gaten én gefocust kan houden. Dat lukt niet helemaal, want als een aantal ouders vertrekt, rollen de eerste tranen over de wangen van twee dreumesen. Ik probeer ze af te leiden met een simpele warming-up en blijf continu praten, hopend dat niet nog meer kinderen volgen.
Als het tijd is voor de eerste oefening maken de tranen dan toch plaats voor een kleine glimlach. Ik haal opgelucht adem en leg uit dat we de ‘berg’ af gaan glijden. Ik pak de kinderen aan de onderkant van hun jasje vast, loop een klein stukje mee en laat ze één voor één de helling afskiën. Mijn collega staat onderaan de helling om de koters op te vangen en op de förderband te zetten. Een zware taak, want de kinderen zijn nog niet in staat om te remmen en komen met een redelijke vaart naar beneden.
Als ze op de förderband staan, staat de volgende collega weer bovenaan klaar om te zorgen dat ze veilig naar boven komen en weer in de rij aansluiten.
Even wachten…Pizza!
Zodra de kinderen een beetje ‘feeling’ hebben gekregen en de helling zonder te vallen afskiën, is het tijd voor de volgende stap: pflug fahren, oftewel de pizzapunt. Ik laat ze goed het verschil zien en voelen door ze parallel (in frietjes) te laten staan en vervolgens in een pizzapunt te laten springen. Ik schiet een paar keer in de lach als de kinderen één voor één omvallen en geen centimeter bewegen omdat ze niet weten hoe ze moeten opstaan, of gewoon omdat ze een beetje te lui zijn. Na het overeind zetten van de eerste kids realiseer ik me dat mijn armen het zwaar te verduren krijgen de komende uren. Maar als de eerste kinderen de helling afskiën en daadwerkelijk vóór mijn collega tot stilstand komen, slaat mijn hart een klein sprongetje en krijg ik meteen een voldaan gevoel.
Op safari
Hoewel het ene kind meer talent laat zien dan het andere, is het na de middagpauze tijd voor bochtjes. We gaan hiervoor op ‘safari’ en skiën langs verschillende dieren die zigzaggend verspreid liggen op de piste. Ook hierbij staan mijn collega’s en ik op scherp om uit de bocht vliegende kinderen op te vangen en weer de juiste richting op te sturen.
Aan het einde van de dag lukt het de meeste peuters om gecontroleerd en, niet geheel onbelangrijk, met een glimlach de kinderpiste af te skiën.
Ouders
Met zware benen en zelfs al een beetje spierpijn in mijn armen begroet ik aan het einde van de dag de ouders van mijn kinderen. Enkele ouders willen graag uitgebreid verslag over hoe hun kind het doet, dus mijn kortetermijngeheugen wordt direct op de proef gesteld als ik voor de geest moet halen hoe Ben en Max het doen en wat hun zwakke en vooral sterke(!) eigenschappen zijn.
Na een kort praatje met de ouders is het tijd om alle attributen op te ruimen en de kinderweide af te bouwen. En wel zo snel mogelijk, want de apres-skibar wacht op ons!
