Wat een hectiek afgelopen week! Ik dacht met de kerstvakantie de topdrukte wel meegemaakt te hebben. Ik had het mis. Het hele seizoen hadden we nog nooit zoveel kinderen, skileraren en (roekeloze) toeristen op de piste. Een week compleet anders dan andere weken in het seizoen.
In de relatief rustige maand januari leefden we er al naartoe: we genoten extra van onze vrije uurtjes en konden het ons veroorloven net iets harder te feesten dan anders. Tijdens de vergaderingen voorafgaand aan de krokusvakantie werden alle puntjes nog weer even op de welbekende i gezet zodat de krokusweken strak en georganiseerd verlopen.
All hands on deck
De dagen voor de eerste krokusweek wordt het (al overvolle) lerarenhuis nog meer bezet. We verwelkomen een aantal leraren die ook tijdens de kerstvakantie aanwezig waren. Daarnaast zijn een aantal instructeurs van vorig seizoen ook weer van de partij en komen zelfs broers, zussen en vrienden een weekje meedraaien om de grootste drukte op te vangen. Deze enorme toename aan collega’s zorgt niet alleen voor een gezellige sfeer in het huis. Op de piste kom ik zo’n beetje om de paar minuten een collega tegen die de drukke menigte probeert te ontwijken terwijl we elkaars kinderen oprapen en even een kort praatje maken.
Roekeloos skigedrag
De blauwe pistes zitten vol roekeloos skiënde toeristen die duidelijk nog nooit gehoord hebben van de pisteregels. Met tien kinderen achter me probeer ik de afdaling zo veilig mogelijk te maken en tegelijkertijd een aantal oefeningen te doen. Als ik halverwege de blauwe piste achterom kijk zie ik hoe een onervaren skiër mijn groep probeert te kruisen en één van mijn kinderen volop aan skied. Mijn hart schiet in mijn keel, maar ik wacht even om te kijken of er echt iets aan de hand is. De woorden van een ouder schieten door mijn hoofd: Let goed op ze, ze zijn mijn alles dus zorg ervoor dat ze niets overkomt.
Godzijdank komt het kind ongedeerd naar beneden skiën, maar ik kan het niet laten de skiër mijn woede te laten voelen, te verwijzen naar de pisteregels en hem een aantal skilessen aan te raden.
Hollands vreugde
Mijn kinderen lijken minder onder de indruk van de gebeurtenis en zijn volop aan het keten alsof ze elkaar al jaren kennen. Mijn Duitse woordenschat hoef ik deze week niet te gebruiken, want nagenoeg mijn hele groep bestaat uit Nederlandse kinderen. Heerlijk om eens hele gesprekken te kunnen voeren en precies te begrijpen wat ze zeggen! Het maakt het lesgeven een stuk gemakkelijker én veel gezelliger. En dat lees ik af aan de gezichten van de kids als ze horen dat de laatste afdaling van de dag erop zit en ze een knuffel komen geven om me te bedanken voor de les. Gelukkig hebben we nog zo’n week!
