Al vanaf kleins af aan wist ik, en iedereen om mij heen, wat ik later zou worden. Geen princes, brandweervrouw of dolfijnentrainster, maar skilerares. Het afgelopen winterseizoen heb ik eindelijk mijn droom kunnen waarmaken.
Ik, Inèz, vond na de middelbare school een opleiding die helemaal bij mij paste en waar ik ook nog eens een winterseizoen voor naar het buiteland mocht: zelfstandig medewerker Recreatie niveau 3 op de Rooi Pannen in Breda. Vol motivatie begon ik aan deze opleiding en voor ik het wist was het 4 december 2014, de dag dat ik naar Gerlos ging. Een groot avontuur met verwachtingen die ver zijn overtroffen. Een nieuwe groep mensen om mij heen met allemaal dezelfde interesse: skiën! Al snel vormde we een hechte groep. Na twee weken trainen behaalde we onze Anwärter en stonden we aan de start van de kerstvakantie.
De eerste werkdag
Ik herinner mij de eerste werkdag nog als gisteren. Zondag 21 december 2014, de dag dat er ineens 10 kleine frummels voor mij stonden die niet konden remmen, laat staan bochtjes maken. Tijd om na te denken over de honderden vragen die door mijn hoofd schoten had ik niet. Na een moeizame ochtend waarin alles nieuw was had ik het na de lunch ineens helemaal te pakken. Ik had mijn groepje onder controle, ze hadden het naar hun zin en leerde de beginselen van het remmen. De week vloog voorbij en iedere week weer opnieuw keek ik met een trots gevoel terug op de vooruitgang die de kinderen gemaakt hadden.
Het bleef me verbazen hoe trots ik kon zijn op de kinderen, die ik 5 dagen daarvoor nog nooit had ontmoet, wanneer ze aan het eind van de week konden remmen, bochten maken of in een rijtje achter mij aan konden skiën.
Na het skiën
Niet alleen tijdens de skiles was ik samen met mijn klasje maar ook daarbuiten. De kinderen kwamen naar de extra activiteiten die georganiseerd werden door de skischool. Tijdens de mini-disco stond ik met ze te dansen en tijdens de prijsuitreiking hing ik ze hun welverdiende medaille om. Zelfs nog na 4 maanden was het een bijzonder om te zien hoe blij ze ‘s ochtends waren als ze op me af kwamen lopen voor een nieuwe dag skiles en hoe verdrietig ze waren als we op de laatste dag van hun vakantie afscheid moesten nemen.
Verantwoordelijkheid
De verantwoordelijkheid die je hebt als skilerares met 10 kleine kinderen maakte me af en toe angstig. Kunnen ze dit wel? Moet ik niet nog een keer voor de zekerheid de oefenpiste doen? Zal ik wachten tot morgen? Heb ik ze allemaal nog? Vragen die wekelijks door mijn hoofd spookte tijdens mijn werk. Vaak bleek dat ik er goed aan deed om het gewoon te doen. Op een rustig tempo en op een niet te steile piste iets nieuws proberen bleek keer op een keer een succes. Een les die ik heb geleerd is dat wanneer ze je vertrouwen de rest vanzelf volgt.
Weer thuis
Het avontuur van mijn droom waarmaken had ik niet willen missen. Iedere dag kijk ik met een lach op mijn gezicht terug naar de foto’s. Ik weet alle namen nog van alle bijzondere mensen die ik heb mogen ontmoeten. Weer thuis zijn heeft zijn voordelen, maar het ritme, de gezelligheid, de blije kinderen, de tevreden ouders, leuke mensen om me heen en iedere dag kunnen skiën zal ik voorlopig toch wel blijven missen. Nu vraag ik me af waarom ik op sommige momenten thuis miste.
