Het is de grootste nachtmerrie van elke skileraar; een kind uit de stoeltjeslift valt. Het overkwam onze blogger Lisanne vorig seizoen op haar verjaardag.
Wat er gebeurde
Op mijn verjaardag was ik onderweg met een blauwe piste groep, en het beloofde een gezellige dag te worden! Nadat de kinderen voor mij gezongen hadden, gingen we op weg naar onze eerste afdaling van de dag, richting de stoeltjeslift. Deze stoeltjeslift maakt gelijk veel vaart en gaat snel de hoogte in. Al na enkele seconden zit je zo’n vijf meter hoog boven een steile zwarte piste. Ik gaf een aantal kinderen mee aan twee volwassenen voor mij, en nam de rest van de kinderen zelf mee. Netjes met z’n zessen naast elkaar door de poortjes, en dan gaan zitten. Anna* zat links naast mij.
De liftman
Bij het instappen lette ze niet goed op en ging ze te laat zitten. Ze kreeg de bank in haar rug en ging gelijk met haar volle gewicht aan mijn linkerarm hangen, terwijl de lift de lucht in ging. De liftman had op dit moment moeten ingrijpen, maar heeft het niet zien gebeuren en daardoor de lift niet stopgezet. Als hij dat wel had gedaan, was dit niet gebeurd.
Terwijl Anna aan mijn linkerarm hing, zaten er nog vier andere kinderen links en rechts van mij. Ik bedacht me gelukkig snel dat ik de beugel nog naar beneden moest doen, om te voorkomen dat de andere kinderen zouden vallen! Met zo’n 30 kilo aan mijn arm heb ik de beugel naar beneden gedaan zodat de anderen veilig zaten. Vanaf dat moment moest ik ervoor zorgen dat ze niet vanaf grote hoogte naar beneden zou vallen. Ik zei tegen de andere kinderen dat ze heel hard ‘STOP’ moesten roepen, in de hoop dat de liftman dat zou horen en de lift alsnog stop zou zetten, of beter nog, achteruit zou zetten zodat ik haar weer veilig aan de grond kon zetten. Helaas hoorde hij dit niet, en ging de lift in volle vaart vooruit. Inmiddels hoorde ik ook achter mij in de lift collega’s hard roepen, maar helaas had dat ook geen zin…
Gelukkig waren we op dat moment de zwarte piste voorbij, en werd de afstand tussen de lift en de sneeuw steeds kleiner.
Anna begon ook steeds verder naar beneden te glijden, en het werd voor ons allebei steeds zwaarder. We waren tussen liftpaal 3 en 4 toen ze niet meer aan mijn arm hing, maar ik haar alleen nog aan haar hand vast had. Doordat we allebei handschoenen droegen, voelde ik dat ik haar niet meer lang kon houden. Ik probeerde haar te draaien in de goede richting, met haar ski’s in de skirichting, zodat ze zo ‘goed’ mogelijk zou landen. Gelukkig had het die nacht ervoor behoorlijk gesneeuwd, dus ik hoopte op een zachte landing in de diepe sneeuw naast de piste. Ik zei tegen haar dat ik haar niet meer kon houden en vertelde dat ik ging aftellen van drie naar één, en haar dan voorzichtig los zou laten. Drie, twee, één… Toen voelde ik dat ze uit m’n handen glipte, ik kon haar echt niet meer houden. Snel draaide ik me om en zag ik dat ze inderdaad met haar ski’s in de goede richting gevallen was, en dat ze ook gelijk overeind probeerde te komen. Helaas was dat het enige wat ik kon zien, omdat de lift daarna over een soort richel heen ging… Het enige wat ik kon doen was hopen dat ze niet al te veel pijn had.
Na de val
Gelijk nadat Anna in de sneeuw terecht kwam, moest ik de pistedienst bellen. Als skileraar heb je dat nummer natuurlijk in je telefoon opgeslagen, dus ik had al snel contact. Nadat ik had doorgegeven waar het ongeluk precies gebeurd was, lieten ze mij weten dat een collega die achter mij in de lift zat al gebeld had, en dat de pistedienst al onderweg was. En daar zit je dan… Nog minstens vier minuten duurde het tot we bij het bergstation van de lift waren. En dan duren vier minuten héél erg lang. In die vier minuten belde ook de baas van de skischool, hij had al gehoord wat er gebeurd was. Met hem sprak ik af dat ik de andere kinderen van mijn groep aan mijn collega mee zou geven, en ik zelf direct naar het plek van het ongeluk toe zou skiën. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik bij de plek aankwam, zag ik dat Anna rechtop stond! Op dat moment was ik zo opgelucht! In die vier minuten in de lift gaat er van alles door je heen, misschien heeft ze een arm of een been gebroken, of misschien nog wel erger… Ik skiede naar haar toe en vroeg hoe het met haar ging. Ze had alleen wat rugpijn en een tand door de lip. Ze vertelde dat ze eerst met haar ski’s in de sneeuw landde, en daarna met haar hoofd op haar knieën terecht kwam. Omdat ze rugpijn had, moest ze worden meegenomen in de banaan. Samen met de pistedienst heb ik haar in de banaan gelegd en ervoor gezorgd dat ze zich comfortabel voelde. Daarna zijn we met de stoeltjeslift naar boven gegaan. Vanaf daar nam de pistedienst het over en moest ik weer terug naar mijn groep, die inmiddels al aan het eten was.
Alpinpolizei
Zo’n soort ongeluk gaat natuurlijk als een lopend vuurtje. Toen ik aankwam in het restaurant kwamen er gelijk collega’s op me af om te vragen wat er gebeurd was. Ook moest ik direct praten met de Alpinpolizei. Dat is een speciaal onderdeel van de Oostenrijkse politie dat in actie komt bij ongevallen op de piste. Terwijl mijn kinderen aan het eten waren, vertelde ik wat er precies gebeurd was. De agent maakte wat aantekeningen en vertelde dat ik mij ’s middags na de skiles moest melden op het politiebureau om een officiële verklaring op te stellen. Die middag moest ik natuurlijk gewoon verder skiën met de andere kinderen. Die bewuste stoeltjeslift hebben we die dag maar even vermeden… Om drie uur waren we weer bij de skischool, en iedereen was natuurlijk erg benieuwd hoe het met Anna ging. Gelijk toen we aan kwamen skiën stond Anna daar, samen met haar ouders. Haar ouders waren mij dankbaar dat ik goed gehandeld had en goed voor hun dochter had gezorgd. Ik was in de war, want ik dacht dat haar ouders boos op mij zouden zijn omdat ik hun dochter had laten vallen, maar niks was minder waar… We spraken af dat ze de volgende dag weer mee zou skiën en ze wensten mij nog een fijne verjaardag. Helaas werden mijn plannen om mijn verjaardag te vieren een behoorlijk in de war geschopt, aangezien ik mij moest melden op het politiebureau. Daar werd mijn verklaring opgenomen en daarmee was het voorlopig klaar. De Alpinpolizei vertelde dat ik waarschijnlijk nog een brief zou krijgen van Justitie, waarin besloten werd of ik vervolgd zou worden of niet. Omdat Anna niet gewond was, vertelde de agent dat ik me eigenlijk geen zorgen hoefde te maken! Nadat ik klaar was op het bureau, moest ook de liftman langskomen om een verklaring op te stellen. Hij had natuurlijk moeten opletten dat alle kinderen veilig in de lift gaan zitten, en zo nodig te lift stil zetten. Ook hij heeft geluk gehad dat Anna ongedeerd is gebleven, want ook hij is niet vervolgd.
De dag erna stond Anna er weer om 9.30. We besloten samen dat we die stoeltjeslift die dag niet zouden nemen, en dat ze de hele week naast mij mocht zitten in alle andere liften. De rest van de week hebben we nog super geskied, en nu mogen jullie raden wie er eerste werd bij het Skirennen op vrijdag… 😊
*De naam Anna is gefingeerd.
