Op televisie lijken de racepistes hetzelfde als normale skipistes, totdat je het geluid aan zet. In deze blog neemt Maud je mee in de verschillen tussen racepistes en normale pistes. Waarom zijn er verschillen en hoe worden die gecreëerd? Lees snel verder om de antwoorden hierop te lezen!
In veel gebieden zie je naar mate de dag vordert, de kwaliteit van de pistes hard afnemen. Vooral bij de dalafdaling is dit vaak goed te merken. Dit heeft verschillende oorzaken, onder andere de vele wintersporters die gebruik maken van de piste, maar ook het weer heeft hier invloed op.
Stel je eens voor, een 50-tal personen skiën 2 runs bijna exact in dezelfde lijn naar beneden. Hoe denk je dat de dalafdaling er hierna uitziet? Je raadt het al; op een ‘normale’ piste zouden deze 50 personen zich langzaamaan ingraven in heup-diepe geulen. Er ontstaat langzaam een soort bobsleebaan. Je kan geen lijn meer kiezen; de geul is de lijn. Dit is natuurlijk alles wat men bij een racepiste niet wil!
Wat willen we dan wel?
De eisen van een gemiddelde wintersporter en een raceskiër liggen mijlen ver uit elkaar. De wintersporter wil kunnen cruisen, zonder ijzige stukken, met het liefste een los laagje sneeuw bovenop. De bekende ribbels, op een nog onaangeroerde piste, is waar het hart van menig wintersportliefhebber sneller van gaat kloppen.
De raceskiër daarentegen wil een zo hard en ijzig mogelijke piste. Doordat de skiërs met een hoge snelheid de berg af gaan, is het erg belangrijk dat de pistes goed hard klaarliggen. Het ijs zorgt er namelijk voor dat de piste minder snel uitgesleten raakt. Er ontstaan simpelweg minder snel sporen in een ijsplaat dan in een ‘normale’ piste.
De echte profs skiën met messcherpe kanten en carven met zoveel mogelijk kantendruk. Hierbij willen zij niet de sneeuw wegdrukken, maar willen zij juist door de sneeuw weggedrukt worden. Hierdoor kunnen ze meer druk opbouwen in de bochten en daardoor meer snelheid maken.
Op deze racepistes is weinig lol te beleven voor de meeste winstersporters. Deze pistes zal je dan ook niet zo snel vinden op wintersport. De pistes voor racers worden speciaal geprepareerd en zijn meestal afgezet voor het grote publiek.
Hoe wordt de racepiste geprepareerd?
Veel mensen denken dat de pistenbully tussendoor wat extra rondjes maakt, om te zorgen dat de piste strak blijft tijdens de wedstrijd. Was het maar zo gemakkelijk! Er kunnen weken dan wel maanden aan voorbereidingen vooraf gaan aan een groot event om de piste goed te krijgen.
Er moet voldoende sneeuw voorhanden zijn, natuur- of kunstsneeuw, vaak ook op plekken die normaal niet als piste worden gebruikt. Pistenbully’s maken overuren op deze pistes, alleen al om de lagen te comprimeren. In de regel zorgt dit voor een goede baselayer. De baselayer vormt de basis voor de racepiste.
Hierna heeft het comité de handen nog vol aan de finetuning van het geheel. De sneeuw ligt waar het liggen moet, nu moet het nog bestand gemaakt worden tegen trainingen, wedstrijden en ander geweld. De pistes worden bijvoorbeeld met water geïnjecteerd; door water met hoge druk in de pistes te spuiten, vriest de waterlaag aan. Hierdoor ontstaat een stevig pakket. De hoeveelheden water variëren, de bekende glimmende ijsplaten die je op tv ziet, kunnen bijvoorbeeld op deze manier tot stand komen.
De invloeden van het weer
Sneeuw is niet bevorderlijk voor de racepiste. Sneeuw isoleert namelijk, waardoor het water dat in de piste is gespoten niet de kans krijgt om aan te vriezen. Grote hoeveelheden sneeuw moeten worden weg-gerutscht of worden weg geschept. Na het injecteren van water in de piste is het namelijk verboden terrein voor de Pistenbully.
Niet alleen sneeuw is een boosdoener voor de racepisten, ook hogere temperaturen zijn niet bevorderlijk. Bij hogere temperaturen wordt zout ingezet. Zout instrooien op pistes doen ze voornamelijk in de nacht of de vroege morgen, als de temperatuur nog niet boven nul is en de zon nog niet hard straalt. Zout zorgt ervoor dat sneeuw smelt, het verlaagt het vriespunt.
Grof gezegd werkt het zo. Zout laat de sneeuw smelten, maar die kou moet ergens aan worden afgegeven. Dit werkt ongeveer in een ratio van 1:3/4, dus 1 kilo sneeuw smelt en doordoor wordt 3 tot 4 kilo sneeuw kouder, met circa 1 graad Celsius. Et voila, de sneeuw vriest weer vast. Een perfecte oplossing is het niet, het effect houdt natuurlijk niet oneindig aan en bij aanhoudende warmte smelt de piste als nog.
Arbeidsintensief project
Met deze kleine introductie heb je een beetje inzicht gekregen in het hoe en waarom met betrekking tot de preparatie voor een wedstrijdpiste. Er komt heel veel bij kijken en er kan veel fout gaan. Stiekem gaat er onwijs veel voorbereiding en werk zitten in de piste voor een racewedstrijd.
Daarnaast zijn deze pisten vaak erg lang, dat betekent dat het ook maatwerk betreft. Bovenaan de piste kan het sneeuwen en beneden aan de piste kan het tegelijkertijd dooien. Het weer blijft soms onvoorspelbaar. Gelukkig zijn er specialisten die deze pistes nauwkeurig kunnen voorbereiden zodat de racers kunnen genieten van een goed geprepareerde piste en wij kunnen blijven genieten van de prachte races!
