Je hebt de mooiste baan ter wereld. Je werkt in de buitenlucht, hebt met gezellige mensen te maken, leuke collega’s om je heen en je hebt brood op de plank, alles gaat goed, tot de eerste poederdag is aangebroken.
Je hebt besloten skiles te gaan geven omdat je het skiën helemaal te gek vindt. Het lesgeven is heerlijk zolang de condities naast de pistes niet optimaal zijn. Ondanks dat je tien 6-jarige in ploeg achter je aan hebt glijden heb je het prima naar je zin. Verse poeder, daarentegen, verandert alles.
In plaats van dat je met je vrienden veel te vroeg bij de lift staat om de eerste lift niet te missen moet je je ‘s ochtends melden bij de skischool. Je ziet de eerste mensen al in de lift zitten terwijl jij je groepje onderaan de oefenweide verzameld om bij het begin te beginnen. Ergens tussen de pizzapunt en de patatjes hoor je de eerste vreugdekreten tussen de bomen vandaan komen gevolgd door veel te blije gezichten vol met sneeuw.
Poederdagen zijn schaars en verse sneeuw is een uitstervende grondstof, en jij mist het. Veel skileraren verloren hun baan op poederdagen, het is een kwestie van prioriteiten stellen.
