Toen wij bloggers onszelf de vraag stelden of wintersport en seizoenen in de sneeuw een verslaving is of een levensstijl, wisten we al snel wat te doen. Wie kan deze vraag beter beantwoorden dan de doorgewinterde, Nederlandse skileraar. Die van zijn hobby en passie, zijn alledaagse werkelijkheid heeft kunnen maken. De man die na 13 seizoenen in de sneeuw zijn eigen skischool begon in Westendorf. Juist, Stefan Aalders heeft hier zeker zijn mening over. En deze deelt hij nu met ons allemaal. Lees je mee?
Verslaving of levensstijl?
De rit in de eenpersoonsstoeltjes lift in Ramsau (Zillertal) duurt lang en er is onderweg zoveel te zien. Het is eind tachtigerjaren en hier is mijn verslaving voor de wintersport wel geboren. Een beekje kabbelt liefelijk onder mij door, terwijl ik druk om mij heen kijk of ik misschien nog wild kan zien in de bossen. Vorig jaar heb ik in een andere lift eens een witte hermelijn gezien.
Mijn vader zat naast me en ik wees het beestje onder ons aan. Ook hij probeert het te vinden in de sneeuw en ik roep: “Kijk dan bij die boomstronk!”. Als we bijna over het beestje heen gaan, ziet mijn vader het ook en vertelt waarom het diertje in de winter wit is.
Ik ben en voel mij blij: blij omdat ik wild gezien heb, blij omdat mijn vader naast me zit en het ook zag, blij omdat we lekker met de familie bij elkaar zijn en zo gaan skiën. Tochtjes maken, lachen, verhalen vertellen, moe worden na een dag intensief buiten zijn. De rit duurde zeker 20 minuten en het verveelde nooit.
De oude stoeltjeslift
Nog steeds krijg ik warme gevoelens bij het horen van een stoeltjeslift die over de wieltjes van de steunpilaar zoeven. Tegenwoordig gaat het soepeler dan vroeger, maar afgelopen winter zat ik in een echt oude lift in het Wilder Kaiser gebied. Stel je zo’n oude lift voor die je in je kuiten raakt en je een vliegende start geeft terwijl je je stokken weer bij elkaar zoekt en probeert de veiligheidsbeugel te pakken.
De harde bank had ik voor mij alleen en ik kreeg beelden van vroeger in mijn hoofd, van eind jaren ‘80 en ‘90, toen wij begonnen met skiën. Onze ouders hadden een aantal jaar daarvoor al leren skiën bij Skischool Fankhauser in Hippach en vonden het gelukkig tijd om ons ook met het skiën en de wintersport te infecteren. Ik was destijds vier jaar oud en had het eerste jaar nog niet echt drang om het te leren.
Gelukkig is het later wel goed gekomen met mij. Het was deze winter namelijk alweer mijn veertiende winterseizoen in Oostenrijk.
Dus toen ik daar alleen in de lift zat, had ik alle tijd om te mijmeren of dit nu een verslaving of levensstijl is. De gedachtes en de heimwee/drang naar wintersport worden bij mij ook aangewakkerd door bijvoorbeeld geuren, kleuren en muziek. Dit het hele jaar door.
Waar iemand anders “I will survive” van de Hermes Houseband als leuk sterk nummertje hoort, sta ik in gedachte de polonaise te doen, keihard te springen met wildvreemden in een met hout betimmerde bar of Schirmbar. Zie ik groen/oranje/paars fluorescerende kleuren, dan denk ik aan foute skipakken. Ruik ik de zoete geur van Labello, dan sta ik als zesjarig jongetje in de rij voor de eenpersoons stoeltjeslift in Ramsau (met een veel te grote ponskaart die aan een koortje hangt en je constant in je gezicht wappert als je te snel gaat, maar dat terzijde).
Dus: is wintersport verslavend?
EEN VERSLAVING IS EEN TOESTAND WAARIN EEN PERSOON FYSIEK EN/OF MENTAAL VAN EEN GEWOONTE OF DRUG AFHANKELIJK IS.
Na veertien wintersportseizoenen is het lastig om hier objectief naar te kijken. Al heeft het afgelopen Corona jaar wel bewezen dat het geen eerste levensbehoefte is, maar voor sommigen zit het er wel heel dicht tegenaan. Dit winterseizoen heb ik mij daarom ook ingehouden met het delen van mooie plaatjes tijdens mijn verblijf in Westendorf, Oostenrijk. Dit om de echte verslaafden niet helemaal gek te maken.
De vele reacties en berichten die ik van vrienden en bekenden heb gekregen, staven het bovenstaande. De gewoonte van wintersport, zelfs als je niet skiet of snowboard, is moeilijk te omschrijven.
Laatst heb ik een tekst gelezen dat aardig dicht in de buurt kwam.
‘’PSYCHOLOGEN HEBBEN DE BEWEEGREDENEN VOOR SKIËN BESTUDEERD. SKIËRS SPECULEREN EROVER. GEWONE STERVELINGEN SCHUDDEN ER HUN HOOFD OVER. ER IS EEN TEGENSTRIJDIGHEID IN DEZE SPORT. ER ZIJN GEEN PUNTEN OF SCORES BIJ HET SKIËN. MAAR DE SCHOONHEID VAN DE BEWEGING DIE EEN ZELFVERZEKERDHEID GEEFT DIE BETER IS DAN HET WINNEN VAN EEN WEDSTRIJD. HET IS EEN SPORT DIE ONTSNAPT AAN DE ZORGEN EN SPANNINGEN VAN HET DAGELIJKSE LEVEN. SKIËN BRENGT EEN BEWUSTZIJN VAN DE GROOTSHEID VAN DE NATUUR; EEN UITPUTTENDE OEFENING VOOR DE MEESTE MENSEN, MAAR GEEN ANDERE SPORT GEEFT ZO'N GEVOEL VAN VOLDOENING EN GEZONDE KRACHT. WAAROM SKIËN WIJ? WOORDEN KUNNEN HET NIET UITLEGGEN. JE MOET DE UREN EN DAGEN EN WEKEN VAN HET SKIËN ERVAREN. JE MOET DE MENSEN ONTMOETEN DIE SKIËN, DE INDIVIDUALISTEN, DE NON-CONFORMISTEN. JE MOET DE SCHOONHEID VAN DE BESNEEUWDE BERGEN EN DALEN ZIEN. JE MOET DEELNEMEN IN DIT MOMENT VAN DE REALITEIT. WAAROM SKIËN WE? JE MOET EEN SKIËR WORDEN OM HET TE WETEN!’’
Voor mij is het unieke wintersport gevoel dus echt wel een teken van verslaving dat kan worden opgewekt door bepaalde geuren, kleuren of muziek.
Is wintersport een levensstijl?
Levensstijl of levenswijze is de manier van leven van een individu of een groep. Voor de groep bestaat deze uit impliciete vanzelfsprekendheden die tot uiting komen in sociale codes, wat tot uiting kan komen in aparte subculturen of sociale milieus.
Als je wintersport na een paar dagen niet leuk vindt, kun je gewoon zeggen dat het niets voor je is. Geen probleem: dit snappen wij wintersporters heus en we gaan je niet overtuigen van ons gelijk.
In de bergen sta ik liever met gelijkgezinden naast mij. Het gemeenschappelijke gevoel dat je kunt delen met een wildvreemde door middel van oogcontact en een glimlach is geweldig: dit kan zijn van de kou omdat het min twintig graden is of door de verse sneeuw, warmte van de zon, de geweldige dag, perfecte afdaling, gezelligheid in de après-ski, geen stress, de bergen en de vrijheid om je heen.
Het samenzijn van een groep mensen die deze passie met mij deelt, is dus een levensstijl en niet een verslaving.
Is de sneeuwsportleraar verslaafd – of toch niet?
Als skileraar heb ik lesgeven aan beginners ook nooit erg gevonden. Het is geweldig om te zien hoe mensen jouw aanwijzingen, oefeningen, passie voor de sneeuw, de bergen en het feest over willen nemen. Dit hebben de meeste wintersporters wel bij de nieuwe lichting mensen die zich interesseren voor een skivakantie. De meesten die eraan beginnen, zijn daarna verslaafd… Of is het toch een levensstijl? 😉
Dus, wat is het nou? Een verslaving of levensstijl?
Als het een verslaving is, dan is het wel een gezonde in ieder geval. Voor mij is het meer een levensstijl ben ik wel achter. Maar, als je afgelopen jaar niet hebt kunnen wintersporten, dan voel ik je pijn en je verslaving ;-).
Wat is wintersport voor jou?
