Ik liep het lerarenhuis in en verwachtte een huis vol Nederlanders. In tegenstelling tot dat bleek er een mengelmoes van tien (!) nationaliteiten en twintig leraren in het huis te zitten. Hoe gaat dat er dan aan toe in zo’n lerarenhuis?
Ik weet niet precies hoe het er in andere leraren acco’s aan toe gaat, maar ik deel het huis met twintig andere skileraren. In het hoogseizoen komen daar zelfs nog meer mensen bij. Door alle verschillende nationaliteiten verwachtte ik compleet verschillende type mensen. Hoewel dat enigszins klopt, gaat het er toch meestal allemaal easygoing aan toe. Maar het is niet geheel onbelangrijk om je aan te kunnen passen. Je bent immers 24/7 bij elkaar.
Geduld is een schone zaak
Als ik (veel te vroeg) uit bed stap en mijn slaapkamer uitloop begroet ik de eerste mensen die al klaar zijn om te vertrekken. Zij staan een uur eerder klaar op de berg om privé les te geven of om de kinderweide op te bouwen. Ik sprint naar boven in de hoop dat de douche vrij is. Met twintig mensen in een huis en slechts drie douches komt het niet vaak voor dat ik kan douchen wanneer het mij uit komt. Ook nu is het even wachten tot één van mijn collega’s de douche uitkomt en ben ik ‘blij’ dat ik een halfuur eerder mijn wekker heb gezet dan ik in Nederland zou doen. Nou ja, het kan niet altijd feest zijn hè, haha.
Frühstücken
Wanneer ik de keuken inloop, zitten mijn collega’s Dom, Stefan, Robin en Ulie al druk aan het ontbijt. Als ik halverwege mijn ontbijt ben komen daar nog vier andere collega’s bij. Even rustig frühstücken is er niet bij, want er wordt druk gesproken over de vorige stapavond of de huidige werkweek. Hoewel ik niet persé een ochtendmens ben, stoor ik me totaal niet aan deze drukke ochtenden. En ondanks de vele katers die ‘s ochtends vaak overwonnen moeten worden, gaat er geen ochtend voorbij zonder gelachen te hebben.
Time is running
De gezelligheid aan de ontbijttafel zorgt ervoor dat, ondanks mijn ruime tijdsplanning, ik me toch weer moet haasten om op tijd weg te gaan. Ik ga terug naar mijn kamer om me verder werkdagklaar te maken, maar wordt ondertussen door twee collega’s ‘gestoord’ en aan de praat gehouden. Meer dan een uur later verlaten we dan eindelijk het huis, om ‘s middags en vaak zelfs ‘s avonds na de apres-ski pas weer in een vol huis terug te komen. Wederom vol met reuring.
Een aantal zoekt de gezelligheid op in de keuken, een ander deel kijkt het zesde seizoen van The Big Bang Theory en het overige deel trekt zich terug in hun slaapkamer. Ik besluit voor de verandering eens hetzelfde te doen, want ondanks dat ik mezelf graag onder mensen bevind, is er soms niets fijner dan een paar uurtjes rust en op te laden voor de laatste werkdag om daarna met het hele team op stap te gaan, oftewel: full gas freitag!
