Vol trots en met een grote glimlach komen je gasten soepel van de oefenweide naar beneden geskied. Je hebt ze in enkele dagen zo ver gekregen dat ze moeiteloos achter je aan komen. Met de lopende band gaan ze naar boven en sierlijk slalommen ze tussen de andere wintersporters door over de piste naar beneden. Ze zitten vol zelfvertrouwen en je neemt ze mee naar de volgende halte; de sleeplift.
De verbazing is van hun ogen af te lezen. Hoe gaat dit ons naar boven brengen? Zie je ze denken. Je neemt de tijd om het gebruik van de sleeplift uit te leggen. Met de losse stang die naast de lift staat laat je de gasten voelen hoe ze van de lift gebruik moeten maken. “Achter je kijken, je binnenste hand naar achter uitstrekken, de stang vastpakken, blijven staan en het anker onder je billen plaatsen.” Iedereen geeft aan het te begrijpen en dus is het tijd voor de lift.
Iets wat onzeker en onwennig glijdt de eerste richting de lift. Het liftpersoneel zet de lift zachter en komt naar buiten om te helpen. Als het anker op z’n plaats zit zie je dat je gast naar achter gaat leunen en langzaam gaat zitten. Snel roep je nog: “blijven staan, niet gaan zitten, blijven staan!” 4 meter verderop is er geen houden meer aan en belandt hij achterop zijn ski’s. Met alles wat hij in zich heeft komt hij omhoog en staat als bambi op glad ijs op zijn ski’s. Zijn rechter ski gaat naar links en zijn linker ski gaat naar rechts. Terwijl hij op zijn zij in de sneeuw belandt heeft hij onthouden dat hij met de lift naar boven moet. Met zijn armen weet hij het anker vast te houden en loslaten is het laatste dat in hem op komt. Terwijl hij enkele meters naar boven wordt gesleurd zie je het liftpersoneel moeizaam naar de noodknop slenteren om die vervolgens zuchtend en steunend in te drukken.
Je doet je ski’s uit en loopt naar boven om de ski’s en benen van de skier uit de knoop te halen. Eenmaal overeind sta je voor de volgende uitdaging: het liftspoor is te smal om over naar beneden te skiën. Ski’s uit en lopen dan maar. De rij is ondertussen 3 keer zo lang en alle ogen zijn op jou gericht. Met alle geduld van de wereld leg je het nog een keer helemaal uit. Als het anker op z’n plaats zit spant je gast al zijn spieren krampachtig aan in de hoop dit keer wel te blijven staan. 4 meter verderop staat hij nog steeds op z’n benen, het is gelukt!
Heb jij een leuke anekdote als het gaat om sleepliften?
